رفت و آمد های تو

چه جزر و مدی انداخته 

به دل فرات .

پ.ن: فقال الإمام علیه السّلام: امض إلى الفرات و أتنا بشی‏ء من الماء، فقال عباس علیه السلام: سمعا و طاعة. (نفس المهموم ص 336)

معشوقش گفت کمی آب بیاور از فرات. گفت : چشم جانم. شنیدم و جان می دهم.

آب بهانه بود

کام خشک پدر

عطشش را فرونشاند. 

پ.ن: یا بنیّ! هاتِ لسانک. فأخذ بلسانه، فمصّه  (نفس المهموم ص 307) 

چکه های آب

چون چکاچکِ شمشیر

               قلب عباس

                             چاک چاک                         

پ.ن: فجاء سهم، فأصاب القربة، ... ثمّ جاء سهم آخر فی صدره (نفس المهموم /337)
پس تیری آمد و بر مشک نشت و تیر دیگری بر سینه اش

در گوشت چه نجوا کرد؟

چه کردی آب

که صاحب سر عباس شدی؟

پ.ن: و مدّ یده (نفس المهموم / 337)

و آب را بالا آورد تا ...

تشنگی بهانه بود

قرار بود دوباره نبی

ببوسد لبهای حسینش را ...

پ.ن: یا بنیّ! هاتِ لسانک. فأخذ بلسانه، فمصّه  (نفس المهموم ص 307)