گرگم به هوا--- در بیابان --- روی مغیلان --- با کوفیان --- پا برهنه --- بچه های حسین

پ.ن: فَخَرَجْنَ حَوَاسِرَ مُسَلَّبَاتٍ حَافِیَات‏ (لهوف ص 66)

تشنگی بهانه بود

قرار بود دوباره نبی

ببوسد لبهای حسینش را ...

پ.ن: یا بنیّ! هاتِ لسانک. فأخذ بلسانه، فمصّه  (نفس المهموم ص 307)  

با این حساب

ما فقط تباکی کرده ایم

اگر تو خون می گریی ...

پ.ن: فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً، وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ‏ الدُّمُوعِ‏ دَماً

 صبح و شب برای تو ناله می‌کنم و بجای اشک بر تو خون می‌گریم.

بچه ها فردا همه

شهید

می شویم !

پ.ن: وقتی که امام فرمود همه شما کشته می شوید، پرسید : آیا من هم جزء کشته شدگان هستم ؟

اشک هایم که سرازیر می شوند

گریبانم گرفته و می پرسند أَ تَبْکُونَهُ وَ لَا تَنْصُرُونَه ؟

پ.ن: پیامبر در مسجد از ماجرای قتل حسینش سخن گفت. اصحاب به گریه افتادند. فرمود آیا برایش گریه می کنید اما یاری اش نمی کنید. (لهوف 18)

زینب ، هم دختر شهید بود و هم مادر شهید
اما
خواهر شهید بودن ، چیز دیگری است...

چه بر سرت آمده؟

چرا سرت آمده!؟

پ.ن: یا أباه ! مَن ذا الذی خضّبک بدمائک؟  _{(المنتخب فی جمع المراثی و الخطب طریحی، ص ۱۳۶-۱۳۷)}

جهت دریافت کلیک کنید

بالای دار الاماره که رسید ،

زیر لب گفت: السلام علی الحسین ...

پ.ن: فَلَمَّا أُدْخِلَ عَلَى عُبَیْدِ اللَّهِ لَمْ یُسَلِّمْ عَلَیْهِ . فَقَالَ‏ لَهُ الْحَرَسِیُّ سَلِّمْ عَلَى الْأَمِیرِ . فَقَالَ لَهُ اسْکُتْ وَیْحَکَ وَ اللَّهِ مَا هُوَ لِی بِأَمِیرٍ (لهوف 55)
آن هنگام که مسلم را بر عبید الله بن زیاد وارد کردند ، مسلم سلام نکرد. یکی از نگهبانان گفت: به امیر سلام کن. مسلم گفت: وای بر تو، بخدا سوگند که او امیر من نیست.