رمضان دریچه رؤیت ؛ ص35

«یَا أَحْمَدُ هَلْ تَدْرِی بِأَیِّ وَقْتٍ یَتَقَرَّبُ الْعَبْدُ إِلَى اللَّهِ؟ قَالَ لَا یَا رَبِّ. قَالَ: إِذَا کَانَ جَائِعاً أَوْ سَاجِداً».

اى احمد! آیا مى‏دانى بنده‏ى من در چه شرایطى از همه وقت به من نزدیک‏تر است؟ گفت: پروردگارا، نه. پروردگارش فرمود: آن‏گاه که گرسنه یا در حال سجده باشد.

شاید سؤالى به بزرگى این سؤال براى انسان وجود نداشته باشد که بخواهد بداند بهترین شرایط براى نزدیکى به خدا کدام است؟ چون هدف اصلى و اساسى هرکس خداوند است و حالا حضرت رسول اکرم (ص) براى رسیدن به این هدفِ بزرگ سؤال مى‏کنند و خداوند «گرسنگى» و «سجده» را بهترین شرایط جهت قرب بنده به خود معرفى مى‏کند. زیرا هر اندازه که انسان، «خود» و میل‏هاى خود را نفى کند، به همان اندازه نزدیکى به حق را در خود احساس مى‏نماید. انسان از طریق گرسنگى مى‏تواند میل‏هاى خود را نفى نماید که به آن نفىِ أنانیّت گویند و از طریق سجده، احساسِ هست‏بودن در مقابل خدا در انسان از بین مى‏رود. همه‏ى این دستورات براى آن است که انسان به گوهر قدسى خود دست یابد و از طبع حیوانى خود آزاد گردد زیرا تا انسان بر طبع حیوانى خود حاکم نگردد نمى‏تواند با حقایق عالم مرتبط گردد. گفت:

جایگاه روزه عبارت است از غلبه‏بر طبع حیوانى جهت رسیدن به حقایق قدسى، دائماً باید به خودمان گوشزد کنیم «تو که از سراى طبیعت بیرون نمى روى، به کوى حقیقت راهت نمى‏دهند». در شب قدر کسى به کوى حقیقت نظر مى‏کند که حدّ اقل با بیست و چند روز روزه‏دارى بر طبع خود غلبه کرده باشد و با رعایت حرام و حلال الهى یک نحوه هماهنگى باحضرت صاحب الزمان (عج) که صاحب شب قدر است، به دست آورده باشد که این مقام حتى از مقام ملائکه هم بالاتر است، زیرا حقیقت انسان روح است که مقامش مقام همنشینى با خداست.