در بطن تاریکى، چراغ‏ها بارور مى‏شوند. و همین بشارت براى تو بس، که از ظلمات نترسى، که هدایت خدا، در متن گمراهى جلوه‏ها دارد؛ «وَ انْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفى‏ ضَلالٍ مُبینٍ». « آل عمران/ 164»

در این بشارت، سرّ بزرگى است که مى‏تواند غربت و تنهایى تو را- اگر خدا در دلت مشعلى روشن کند و در سینه‏ات نورى برافروزد- به انس و تولید بیش‏تر منتهى سازد تا پس از تولّدت، عقیم نمانى.

تو یک بار از مادر متولّد شدى و این بار باید از خودت بیرون بیایى؛ از نَفس، از غریزه‏ها، از عادت‏ها متولّد شوى؛ که عیسى‏ مى‏گفت: «لا یَلِجُ فِى الْمَلَکُوتِ مَنْ لایُولَدُ مَرَّتینِ»؛ کسى که دو بار متولّد نشود، به ملکوت خدا راهى ندارد. و پس از این تولّد، باید تولید کنى و زاد و ولد کنى که تنها نمانى و در تنهایى هم مأنوس باشى.

پسرم، خدا را شاکر باش که رهبر امروز کشور تو، از این انس برخوردار است و از این امن سرشار. و این است که براى مبارزه با همه‏ى این‏هایى که آتش مى‏کارند، ایستاده است و نه بر شرق و نه بر غرب و نه بر جهان سوم و حتّى نه بر ملّیت ایرانى، که بر ایمان مردم و آن‏هم نه ایمان غرور، که بر ایمان به خداى واحد قهّار متّکى است. و همین است که بدون شوخى، با درک تنهایى، باید بارور شد و زایید و در متن تاریکى، باید ایستاد و نور پاشید.

کتاب نامه‏هاى بلوغ، ص 17