دل‏هایى که سازمان گرفته‏اند، دیگر بازیچه‏ى حادثه‏ها نمى‏شوند و بحران نمى‏بینند.
مغازه‏اى که قفسه بندى شده و تنظیم گردیده، جنس‏هاى زیاد آن، به راحتى در دسترس قرار مى‏گیرند. اما دکه‏هاى درهم و شلوغ که اجناس‏شان پخش و رها و زیر پا افتاده است، دست و پاگیر و خستگى زا و وقت کش، هستند.
دل‏هایى که بر اساس اهمیت حادثه‏ ها، کارها را، رده‏بندى کرده‏اند، در حالیکه هزار کار دارند، بیش از یک گرفتارى برایشان نیست. چون در یک‏ لحظه، گرفتارى ما، فقط مربوط به آن کار و آن حادثه‏اى است که اهمیت زیادترى دارد و ضرورت بیشترى. اگر تمام کارها را انجام بدهیم و این یک کار، بماند، کارى انجام نداده‏ایم و بار خود را نگذاشته‏ایم و اگر آن یک کار را، فقط همان را، بیاوریم، دیگر حرفى براى ما نیست و باز خواستى نیست. و همین است که دیگر سیل حادثه‏ها و انبوه کارها، ما را خُرد نمى‏کند و به بازى نمى‏گیرد.
آنها که با معیار اهمیت و ضرورت، به نظم رسیده‏اند و سازمان گرفته‏اند، اینها در بن بست نمى‏مانند و در درگیرى‏ها نمى‏شکنند و بازیچه‏ى عجله‏ها و شتاب‏ها نمى‏شوند و در بحرانى‏ترین لحظه‏هاى تاریخ و همراه درگیرى‏هاى مستمر، قدرها و حدها را در نظر دارند و هر کلمه و هر کار و هر فکرى را در جایگاه خویش مى‏گذارند و در نتیجه مى‏توانند از کلمه‏ها و طرح‏ها و فکرهایى که دور از شتاب‏ها و عجله‏ها و همراه قدر و حدى هستند، بهره بگیرند.
کسانى که ضرر شتاب‏ها را دیده‏اند و غرامت سنگینى پرداخته‏اند و به سازمان فکرى و نظام ذهنى محکمى رسیده‏اند و با اهمیت‏ها و ضرورت‏ها، این سازمان را برپا کرده‏اند، به آن دقت و سنجشى مى‏رسند، که هر کلمه‏اى را کنترل کنند بدون آنکه وقت زیادى را تلف کرده باشند. 

کتاب رشد صفحه ی 14