هر کدام از ما در جایگاهى نشسته‏ایم و برایمان چه در خانه و اداره و چه در محراب و منبر، اشتغال و فعالیتى است. گاه به آنچه امروز داریم، قانع‏ایم و خیال مى‏کنیم همان نهایت و غایتى است که مى‏توانیم تأمین کنیم. این در صورتى است که به محدودیت در انسان معتقد باشیم و او را در محدوده‏اى متوقف کنیم. اما اگر معتقد باشیم، انسان گرچه استعدادهایش محدود است، ولى با ترکیب آنها نامحدود و بى‏نهایت مى‏شود، هیچ گاه جایگاهى را که داریم نقطه آخر نخواهیم دانست؛ که حروف الفبا در ترکیب با هم بى‏نهایت کلمه و بى‏نهایت جمله به وجود مى‏آورند؛ استعدادهاى انسان هم در ترکیب با یکدیگر، بى‏نهایت استعداد مى‏آفرینند.
آدمى که به ماهى چند هزار تومان حقوق و یک زن و بچه و برو بیایى و احیاناً یک عنوان روشن‏فکرى و چند جلسه سخنرانى قانع است، دیگر چه مى‏خواهد؟! اگر به این حد قانع باشد، طبیعى است که حرکتى نکند، طبیعى‏ است که در رکودش بگندد. اگر به طهارت آب پاک چشمه‏ها و اشک پاک ابرها هم که باشد، مى‏گندد؛ که گندیدن ضرورت است.
کفر متحرک به اسلام مى‏رسد، ولى اسلام راکد، پدر بزرگِ کفر است.
سلمان‏ها در حالى که کافر بودند، حرکتشان آنها را به رسول منتهى کرد و زبیرها در حالى که با رسول بودند، رکودِشان آنها را به کفر پیوند زد.
کفرى که با حرکت ما همراه باشد، وحشتى ندارد. وحشت آنجایى است که با رکودها پیوند خورده باشیم.
مقدمه کتاب حرکت . صفحه 11و12