وَالْعَصْرِ انَّ الْانْسانَ لَفى خُسْرٍ، الَّاالَّذینَ آمَنُوا، در تمامى دوره‏ها انسان در خسارت است مگر آنهایى که به هدفى و به عشقى رسیده‏اند و به آن سو گرویده‏اند. انسان مادامى که هدفى ندارد آهسته آهسته راه مى‏رود و مى‏ لنگد و حتى مى ‏نشیند و مى‏ پوسد، اما هنگامى که کارى پیدا کرد حتى تا حد توالت رفتن و به مستراح رسیدن، آن وقت سرعت مى‏گیرد و مى‏شتابد و از تمام امکاناتش بهره مى‏گیرد.
هدف‏ها و گرایش‏ها، ما را از رکود و احتکار نجات مى‏دهند، اما این کافى نیست، چون پس از احتکار، جهنم اسراف در سر راه است.
هر هدفى تا اندازه‏اى استعداد ما را به کار مى‏کشد و سرمایه‏هاى ما را بارور مى‏کند، باید در انتخاب هدف سنجید و اندیشید تا هدفى بیابیم که تمام استعدادهاى ما را بارور کند و تمام نیروهاى نهفته و پاهاى پنهان ما را بیرون بکشد.
انسان به خاطر معشوق مى‏دود، هر چقدر معشوق عظیم‏تر و ارزنده‏تر باشد ناچار حرکت و کوشش‏اش و در نتیجه سود او زیادتر خواهد شد.
باید در انتخاب هدف سنجید که به سوى چه کسى رو بیاوریم، به سمت چه هدفى بگرویم و به چه مقصدى مؤمن شویم. ایمان یعنى گرایش، گرایش به سوى چى؟ آیا به سوى کسى و چیزى که کمتر از ماست یا عالى‏تر از ماست؟
گرایش به سوى پست‏تر و یا برابر، یا اسراف است و یا رکود، یا انحطاط است و یا احتکار.
پول، قدرت، شهرت، ریاست و خلاصه دل و خلق و دنیا و شیطان اینها مى‏توانند هدف ما باشند، اما این هدف‏ها چیزى ندارند و استعدادهاى شکفته شده‏ى ما را به بن‏بست مى‏رسانند و در لجن مى‏کشند.

کتاب رشد / استاد علی صفایی حائری صفحات 45 و 46