برای سر به راه شدنمان

حتما

باید

"سر"  به  راه می شدید ؟ 

پ.ن: بَعَثَ بِرَأْسِ الْحُسَیْنِ ^{علیه السلام}  إِلَى الْکُوفَة ( لهوف ص 142)

 ............................... به سمت کوفه فرستاد ..................

گرگم به هوا--- در بیابان --- روی مغیلان --- با کوفیان --- پا برهنه --- بچه های حسین

پ.ن: فَخَرَجْنَ حَوَاسِرَ مُسَلَّبَاتٍ حَافِیَات‏ (لهوف ص 66)

گفت از دور آتشی می بینم. *

و رسالت زینب آغاز شد. **

پ.ن: ثُمَّ أُخْرِجَ النِّسَاءُ مِنَ الْخَیْمَةِ وَ أَشْعَلُوا فِیهَا النَّار (لهوف ص132)

................................. و خیمه ها را به آتش کشیدند ..........

_{* طه / 10}

_{** طه / 13}

پرتاب نیزه ...

تیر اندازی ...

سنگ پرانی ...

اسب دوانی ...

پ.ن: فَدَاسُوا الْحُسَیْنَ ع بِحَوَافِرِ خَیْلِهِمْ حَتَّى رَضُّوا صَدْرَهُ وَ ظَهْرَهُ (لهوف ص135)

...........................اسبهایشان تا اینکه ......................سینه اش ..........

وقت تقسیم سرها که شد
کوفیان هم از عدالت علی گفتند!

پ.ن: وَ رُوِیَ أَنَّ رُءُوسَ أَصْحَابِ الْحُسَیْنِ ع کَانَتْ ثَمَانِیَةً وَ سَبْعِینَ رَأْساً فَاقْتَسَمَتْهَا الْقَبَائِلُ لِتَقْرُبَ بِذَلِکَ إِلَى عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ وَ إِلَى یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَةَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَجَاءَتْ کِنْدَةُ بِثَلَاثَةَ عَشَرَ رَأْساً وَ صَاحِبُهُمْ قَیْسُ بْنُ الْأَشْعَثِ وَ جَاءَتْ هَوَازِنُ بِاثْنَیْ عَشَرَ رَأْساً وَ صَاحِبُهُمْ شِمْرُ بْنُ ذِی الْجَوْشَنِ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ جَاءَتْ تَمِیمٌ بِسَبْعَةَ عَشَرَ رَأْساً وَ جَاءَتْ بَنُو أَسَدٍ بِسِتَّةَ عَشَرَ رَأْساً وَ جَاءَتْ مَذْحِجُ بِسَبْعَةِ رُءُوسٍ وَ جَاءَپ بَاقِی النَّاسِ بِثَلَاثَةَ عَشَرَ رَأْساً. (لهوف ص: 144)

اشک هایم که سرازیر می شوند

گریبانم گرفته و می پرسند أَ تَبْکُونَهُ وَ لَا تَنْصُرُونَه ؟

پ.ن: پیامبر در مسجد از ماجرای قتل حسینش سخن گفت. اصحاب به گریه افتادند. فرمود آیا برایش گریه می کنید اما یاری اش نمی کنید. (لهوف 18)

گفتنند ما دل می دهیم

تو

سرت را

همین هم شد کربلا...  

پ.ن:  أَنَّ قُلُوبَهُمْ مَعَهُ وَ سُیُوفَهُمْ عَلَیْه‏ (لهوف ص62)

بالای دار الاماره که رسید ،

زیر لب گفت: السلام علی الحسین ...

پ.ن: فَلَمَّا أُدْخِلَ عَلَى عُبَیْدِ اللَّهِ لَمْ یُسَلِّمْ عَلَیْهِ . فَقَالَ‏ لَهُ الْحَرَسِیُّ سَلِّمْ عَلَى الْأَمِیرِ . فَقَالَ لَهُ اسْکُتْ وَیْحَکَ وَ اللَّهِ مَا هُوَ لِی بِأَمِیرٍ (لهوف 55)
آن هنگام که مسلم را بر عبید الله بن زیاد وارد کردند ، مسلم سلام نکرد. یکی از نگهبانان گفت: به امیر سلام کن. مسلم گفت: وای بر تو، بخدا سوگند که او امیر من نیست.