باز کم کم انار ها
میرسند انگار از راه؛
می شکفند دانه ها از مهر مادران
زیر باران، بهر کودکان
و من دور از خیال خوردنشان!
خیره مانده ام
به شَتک دانه های سرخشان
بر انحنای بیکران روحمان...

این مطلب در کانال تلگرامی ام : +